- facinus
- făcĭnus, ŏris, n. [facio], a deed, act, action (class., most freq. in the special signif.).I.In gen. (syn.:B.
factum, res gestae): Atridae duo fratres cluent fecisse facinus maximum, Cum Priami patriam Pergamum... subegerunt,
Plaut. Bacch. 4, 9, 1; 4, 4, 2; id. Trin. 1, 1, 2: tuum nefarium facinus pejore facinore operire, Cato ap. Gell. 13, 24, 12:nefario facinore admisso,
Caes. B. G. 7, 38, 8:magnum et memorabile,
Ter. Heaut. 2, 3, 73:praeclarissimum,
Auct. Her. 4, 55, 68:hic pulcherrimum facinus adivi,
Ter. Phorm. 5, 6, 30:pulcherrimum,
Cic. Rab. Perd. 6, 19: rectissimum, Anton. ap. Cic. Phil. 13, 17 fin.: quantum, Poët. ap. Cic. Fam. 2, 9, 2:rarum,
Tac. A. 3, 21:suasit amor facinus,
Ov. M. 8, 90 al. —In plur.:inaudita et singularia facinora sceleris, audaciae, perfidiae, etc.,
Cic. Verr. 2, 5, 72, § 189:mirabilia facinora,
id. Phil. 2, 42, 109:ingenii egregia facinora,
Sall. J. 2, 2. —Transf. in Plautus for thing:II.nimis mirum est facinus, quomodo haec hinc potuerit transire!
Plaut. Mil. 2, 4, 24:quod facinus video? etc.,
id. Rud. 1, 2, 73.—In partic., a bad deed, misdeed, outrage, villainy, crime (syn.:B.culpa, peccatum, delictum, flagitium, scelus, crimen, etc.): facinus est vincire civem Romanum, scelus verberare, prope parricidium necare: quid dicam in crucem tollere?
Cic. Verr. 2, 5, 66, § 170; cf.:scelus et facinus,
id. Mil. 16, 43:ad vim, facinus caedemque delecti,
id. Agr. 2, 28, 77:nec in facinore, nec in libidine,
id. Mil. 27, 73:nihil facinoris, nihil flagitii praetermittere,
Liv. 39, 13, 10:ne facinus facere,
Cic. Fin. 2, 29, 95:jacere humi ad facinus obeundum,
id. Cat. 1, 10, 26:committere,
id. Fam. 3, 10, 2; Caes. B. C. 3, 60, 4:in se admittere,
id. B. G. 3, 9, 3; cf. id. ib. 6, 13, 5:patrare,
Sall. C. 18, 8: ad omne facinus impellere aliquem, Cic. Fragm. ap. Non. 424, 31 (Rep. 6, 1 ed. Mos.):crimen facinusque libidinis,
Juv. 6, 294:transi gymnasia atque audi facinus majoris abollae,
i. e. of a teacher, id. 3, 115 al. —Esp. in exclamations:O facinus indignum,
Plaut. Men. 5, 7, 15; Ter. Ad. 2, 1, 19:O indignum facinus,
id. Eun. 1, 1, 25; cf. Quint. 5, 12, 12; Cic. Att. 2, 13 init. —In plur.:furiae vindices facinorum et sceleris,
Cic. N. D. 3, 18, 66:homo flagitiis atque facinoribus coopertus,
Sall. C. 23, 1:talia facinora impune suscepisse,
id. J. 31, 9.—Transf., concr. ( poet. ), an instrument of villainy, said of the poisoned cup:facinusque excussit ab ore,
Ov. M. 7, 423.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.